Nos temas dominantes no debate político actual, perdeu forza aquel ataque ao rol do público na economía, que iluminou na época de Aznar todas as rotas das privatizacións. Aquilo era basto, pero a súa persistencia e repetición acabou calando no ideario colectivo en forma de verdade adquirida: o público -dicíase- é ineficaz, custoso, pouco áxil e anticuado. Hoxe os adails do liberalismo non precisan campañas de trazo groso como aquela, xa que os plans responden a unha estratexia de desgaste de feito, mais con resultados mesmo mellores (aos seus fins), que os daquela propaganda. É suficiente non repoñer persoal nos organismos da administración ou dos servizos públicos, para que, sen outra organización recomposta, resulten ineficaces, xerando uns custos engadidos para as actividades privadas. De aí o corolario de que é mellor privatizar case nace de seu.

Por exemplo, en sanidade, xustifícase desde os gobernos do PP que os problemas actuais son debidos á falta de médicos, mais o persoal non desapareceu por consunción. Un administrador debe saber cando e como repoñer persoal para seguir funcionando. O resto do discurso só é unha escusa de mal xestor que coa súa actitude funciona como un obstáculo á vida económica diaria, en lugar dun apoio público. Un só caso pode servir para ilustrar: se os trens de proximidade e o metro (nas cidades que gozan deses servizos) non son pontuais e cumpridores en frecuencia, as cidades non funcionan: entran en caos. A maiores, un bon funcionamento non é só un gasto a asumir polo erario público, senón que pode contar con empresas públicas cunha vida óptima en rendibilidade.

Non obstante, adóitase ollar moi pouco para o papel económico das institucións locais, cando a súa importancia é decisiva, tanto na xestión administrativa da vida diaria de cidadáns privados como na das empresas: en análise económica son observábeis como unha parte do Estado e valorábeis na súa contribución ao crecemento económico e ao benestar dos seus habitantes. Os concellos -adóitase dicer- son o primeiro chanzo e máis próximo á vida dos cidadáns. Certamente, e de funcionaren adecuadamente, poden ser un contributo neto ao desenvolvemento acaído da vida ordinaria dos cidadáns e da das empresas instaladas no seu territorio. O subministro de bens esenciais -auga por exemplo- ou a regulamentación da vida colectiva na urbe ou nas entidades singulares de poboación precisan da actuación eficiente dun concello.