Baixas aceptables

Igual é cousa miña, pero resúltame obsceno o rosario de declaracións das nosas autoridades despois de todo o acontecido en Nadal coa pandemia. O mal é común, si, pero como acontece decote, a Xunta consegue darlle un plus de cinismo difícil de igualar. Esa suposta preocupación mesturada cunhas pingas de sorpresa e cuarto e metade de indignación só atopa un parangón: o clásico “Que escándalo, aquí xógase!”, que berra o capitán Renault en Casablanca xusto antes de que lle entreguen as súas ganancias mentres fai pechar o bar de Rick. Pois igual, pero con vítimas mortais.

Non vou restar importancia á nosa responsabilidade individual. Se queremos ser tratados algún día como cidadáns adultos e non só como súbditos, televidentes ou consumidores, Papá Estado non pode estar vixiando en todo momento se facemos o correcto, pero tampouco pode darnos coartadas para o contrario. Non queremos que vos movades da casa pero durante tres días teredes carta branca para facer o que vos pedimos que non fagades. Somos un país de fonda tradición católica, dominamos como ninguén as aparencias e a dobre moral. Nin sequera fixo falla que nos chiscasen o ollo mentres nolo dicían para que o entendésemos sen dubidar.

“Por suposto que tería sido mellor non facer ningunha aproximación familiar no Nadal”, dixo Feijóo na Cadena SER en modo Capitán A Posteriori. Apenas unhas semanas antes, mentres o doutor Pedro Rascado, un dos integrantes mediáticos do comité clínico, insistía en que, con independencia do que se permitise, el ía pasar as festas só co seu núcleo de conviventes, o vicepresidente Alfonso Rueda dicía que aínda non sabía o que ía facer e o propio Feijóo teimaba en reclamar que os nenos non se contabilizasen nas reunións familiares. Por sorte, non lle fixeron caso. A xefa de servizo de Medicina Preventiva do CHUS describía así o perfil dos casos detectados na área de Compostela no arranque do ano: “Nenos e maiores, é dicir, avós e netos”. Persoas que defenden terse xuntado coa familia, como cada ano, porque contaban cun antídoto infalible, o “pensei que a min non me ía tocar”. O mesmo que fixeron os nosos gobernantes… ou non?