Este blog es el espacio de opinión y reflexión de elDiario.es en Galicia.
Ana Pontón e Alfonso Rueda
Sobre este blog
Este blog es el espacio de opinión y reflexión de elDiario.es en Galicia.
1. Todo vai moi á presa. Os zurcidos do mundo, neste entretempo, están descoséndose a ollos vista. Os signos multiplícanse por todas partes. Na vida social e política a razón e o xuízo, os fundamentos dunha sociedade civilizada, están sendo arrombados nun recanto. É a era dos falabaratos. Non só a indiferenza, tamén a brutalidade aumenta a ollos vista. Tanto que podemos temer que o mal medre sen que ninguén saiba como contrarrestalo. Escribo isto porque o que diga a continuación pode estar escrito na auga en menos que canta un galo.
2. O máis notable das pasadas elecións galegas de febreiro non foi tanto o éxito de Ana Pontón como o desfondamento do PSdeG. Nun editorial o Faro de Vigo describe así a súa situación: “Trátase dun PSdeG de extrema fraxilidade, case marxinal”. E así é: desdebuxado, sen personalidade propia, o socialismo galego pagou coa derrota as propias culpas, pero tamén a xenreira contra Sánchez. A máquina de demonizar da prensa madrileña funciona de modo moi eficiente. Son engrenaxes que trituran moi ben. Pedro Sánchez está á altura de Puigdemont ou Pablo Iglesias, tal vez máis abaixo. Se alguén pensaba que a Brunete mediática e a xudicial deterían o fogo dos seus canóns ante un partido de Estado como o PSOE estaba equivocado. Iso non quita que nas elecións xerais e municipais o PSdeG manteña posicións moi por riba dos nacionalistas. Unha cousa é unha cousa e outra cousa é outra cousa, dixo Baltar vello. Neses ámbitos o BNG non é aínda competitivo.
Por outra banda, dende a sede do PSdeG, na compostelá rúa do Pino –excelentes vistas sobre San Caetano- non se manda nada. Ferraz manda, a confederación de alcaldes galos manda nas súas tribos respectivas, pero o PSdeG, orfo de discurso e de organicidade, está coxo, manco e cego.
1