Felipe VI, Señor de Meirás

Por un deses caprichos do destino, a sentenza de Meirás coñeceuse o día en que o neto político do Caudillo visitaba Galicia. Os reis levaban dende mediados de agosto sen axenda pública. Quince días dedicados por enteiro, baixo unha identidade secreta, a organizaren a defensa do planeta fronte a unha invasión procedente da galaxia de Andrómeda. Coa súa intervención, a tentativa fracasou, sen que os terrícolas chegásemos sequera a sospeitar a ameaza que nos sobrevoou.

É certo que hai outra teoría que di que, en realidade, Felipe e Letizia estiveron de vacacións, pero xa vos digo eu que iso non pode ser. Lembro perfectamente os titulares da prensa conservadora de hai un mes: “El Rey, que no tendrá vacaciones, recibirá a Sánchez cuando vuelva de las suyas”. Este, en concreto, publicouno o ABC, aínda con Bieito Rubido como director, así que acada a categoría de verdade revelada.

“Unha vez descartado o imposible, o que queda, por improbable que pareza, debe ser a verdade”, dicía Sherlock Holmes. Por iso, convencido como estou de que non houbo descanso para a Familia Real, debemos asumir que puxeron a súa vida en perigo para protexer o noso mundo dun terrible inimigo. Se hoxe non somos escravos dunha raza de extraterrestres multiformes é só grazas ao (abrimos aspas) “Sr. e Sra. Smith” (pechamos aspas). Nunca llelo agradeceremos dabondo.

Como, seguramente, a Sra. Smith estaba a recuperarse dalgunha ferida recibida en combate, Felipe VI acudiu en solitario a visitar a comandancia do Miño, un posto fronteirizo co país onde medrou seu pai (político, pero este tamén biolóxico) e onde tanto se especulou que podía terse refuxiado ata que a realidade se impuxo. Sen Salazar xa non sería o mesmo, debeu pensar Juan Carlos.

Mentres a mocidade nacionalista realizaba prácticas de camuflaxe e guerrilla na ribeira do río (“O novo Vietcong” chamáronlles con acerto en twitter) e un cento de felipiebers rachaba con impunidade todas as medidas sanitarias coñecidas para amosarlle o seu amor incondicional, El-Rei saudaba dende unha distancia de seguridade co seu habitual aceno mecánico e a ollada perdida. Seguramente estaba pensando no que lle acababan de contar o presidente da Xunta e o delegado do Goberno, competindo todo o tempo pola súa atención: iso de que unha xuíza da Coruña –de provincias tiña que ser– sentenciara que o Pazo de Meirás xa non pertencía aos Franco. O “agasallo” (ehem) non tiña como destinatario o ditador como individuo, senón como xefe do Estado. “E ese, agora, son eu”, sorriu sen deixar de saudar.

Aínda estaba pensando como llo contaría a Letizia cando lembrou a historia da primeira vez que seus pais durmiron nas torres. Romperon a cama –descoñecemos en que circunstancias– pero non se atreveron a dicir nada e durmiron no chan. Curiosamente, Pilar Eyre a desvelaría ao día seguinte en Espejo Público. Que mellor sitio para falar de Meirás que un programa que leva todo o verán dando a brasa cos okupas…

O problema ía ser explicarllo a Francis. Aínda que o Pazo estivese criando arañeiras nun portal inmobiliario, o neto (biolóxico) de Franco leva con moito orgullo o seu título de Señor de Meirás, herdado da avoa, a mesma que –din as malas linguas– se encaprichara en Compostela desas dúas estatuas do Mestre Mateo. Se Meirás xa non é seu, o título tampouco (“Aínda que podía usalo eu, hehehe”). Pero vai ti saber como o toma. Se cando o pararon circulando sen luces, case monta un Altsasua, por unha ofensa como esta é quen de entrar a tiros no Congreso.

Antes de marchar, Felipe ollou cara a outra beira do río, onde algo se movía. “GA LI ZA NON TEN RE I”. Felipe pensaba que, co longo que é o río, aqueles súbditos portugueses xa podían ter buscado unhas letras algo máis grandes. Nin o delegado do Goberno nin Feijóo –“a ver si te vienes más por Madrid, Alberto, que tenemos que hablar”– foron quen de traducirllo. Polo rápido que quixeron cambiar de tema, el notou canto os incomodaba non poder compracelo. Nun último xesto, pediulle a un dos seus acompañantes que lles fixera unha foto, para ensinarlla a Letizia, a ver se ela entendía que raio querían dicir. Seguro que sería algo sobre toallas…