Ofrenda “de cumplimiento”

Unha proba de como a esquerda estatal -nomeadamente, o PSOE- comprou nesta campaña os marcos da dereita é que non lembro que sacase a pasear en ningún debate a Jorge Fernández Díaz. Houbo algunha mención, moi tímida, ao bloqueo do Tribunal Supremo -cando esta situación, o secuestro da cúpula do poder xudicial, case raia co golpe de Estado- pero nin unha palabra sobre o que foi -ademais de tertuliano e columnista- o ministro de Interior de M. Rajoy durante cinco anos.

Ante as acusacións do PP -estas si certas, axiña, pedide un desexo!- de politizar a Fiscalía do Estado ou o Constitucional cos seus nomeamentos, os socialistas perderon un fantástico “e ti, máis”. Bastaría con mencionar que o antigo responsable supremo das forzas de seguridade está acusado de encubrimento, malversación e delitos contra a intimidade como presunto cabecilla da Operación Kitchen, aquela chafallada parapolicial coa que -supostamente- tentou roubar a Luis Bárcenas a información comprometedora sobre os amaños do propio PP. Así era a vida antes da moción de censura, pero o que hai que derrogar é o sanchismo…

Porén, eu hoxe non quería repasar o currículo xudicial de semellante xoia, senón falar doutra das múltiples facetas da súa personalidade: a relixiosa. Este supernumerario do Opus Dei ten un anxo da garda chamado Marcelo -si, eu tamén o imaxino co careto do que foi lateral do Madrid- que o axuda ata a aparcar o coche. Coñécese que o día da Kitchen libraba.

Fernández Díaz fíxose moi popular tamén polo seu costume de condecorar virxes… ou de reiterar condecoracións á mesma, que un non acaba de saber se, en realidade, Nosa Señora María Santísima do Amor e a Santísima Virxe das Dores de Archidona son dúas persoas ou diferentes alias dunha única señora. O que si queda claro é que, polo menos, para un dos recoñecementos, a Virxe -a que fose- non cumpría os méritos: recibir a Medalla de Ouro ao Mérito Policial require morrer ou quedar mutilado en acto de servizo e iso non coincide coa biografía da premiada.

É certo que o de meter virxes en política estivo certamente de moda nos violentos anos dez. A que foi ministra de Traballo, Fátima Báñez -hoxe feliz integrante do consello de administración dunha farmacéutica- contara coa axuda da Virxe do Rocío para “superar” a crise de 2008. Vendo o resultado, non deixo de pensar a que coro celestial invocaría se lle tocase xestionar a pandemia. Nunca, nunca, nunca saberemos da que libramos…

Pero é que ata Ana Botella -alcaldesa de Madrid por uns méritos propios que nunca poderá igualar a infame caixeira Irene Montero- recorreu á mesma estratexia para tentar solucionar o paro. Foi dous anos despois de pedirlle “axuda” para os pais das vítimas do Madrid Arena, aquela traxedia que a ela non lle impediu marchar a un spa de luxo en Portugal, como un Fraga calquera de cacería en pleno Prestige. Coñécese que deixaban a xestión das catástrofes en boas -e santas- mans.

Todos estes exemplos que veño de enunciar -e que en calquera persoa herdeira da Ilustración provocarán, seguro, unha mestura de sorrisos, vergoña allea ou mesmo algo de indignación-, ían volvendo, pinga a pinga, mentres escoitaba a sobreactuación da oposición compostelá ante o anuncio da nova alcaldesa de que non pensa ir a misa. Ou, mellor dito: que pensa seguir sen ir a misa, como veu facendo -tanto ela como a súa formación política- dende que chegou á corporación.

Criticar a alguén por exercer o seu dereito a non participar nun acto litúrxico queda, a día de hoxe, á mesma altura que censurar a Virgina Woolf, vetar Buzz Lightyear por un fugaz bico lésbico ou retirar revistas en valenciano das bibliotecas. Soa a ese “túnel tenebroso” en que, como reitera Pedro Sánchez, nos queren introducir Vox e o PP. Porén, desta vez, os populares contan cuns aliados que defenden as mesmas siglas que o candidato á reelección.

E non me vale como escusa disfrazalo de acto oficial. É realmente desalentador ver o poder civil, a máxima representación dos cidadáns, axeonllarse -física ou metaforicamente- ante un boneco de madeira que ata antonte levaba o apelido “Matamouros”. Facer isto, fóra do ámbito persoal, é someter a institución a un culto que segue discriminando a máis da metade da poboación e impoñendo uns supostos criterios morais que lastran o avance social. Por algo xa non hai crucifixos nas escolas públicas. Nin nos xulgados.

Cando, hai oito anos, Martiño Noriega tomou a mesma decisión, escoitei ata a saciedade un argumento que hoxe regresa: que a obriga do alcalde, ou da alcaldesa, era acudir á Ofrenda ao Apóstolo “porque nos representa a todos”. Sinceramente, a min represéntame moito máis un adulto consciente de que para superar unha crise, unha pandemia ou calquera situación complicada, ten que atopar as solucións na terra e non tirar de supersticións. Non teño nada contra levar ovos a Santa Clara, pero non por iso imos pechar MeteoGalicia (ou a AEMET, que de todo se escoita). Porque, cando veñen mal dadas, sempre será mellor un bo ERTE que vinte mil avemarías.

Na miña preparación para a confirmación -porque, si, todos temos un pasado-, un catequista sevillano insistía moito nunha idea que debía considerar todo un achado. Falaba de todos eses católicos de dentes para fóra que os domingos, que cousas, ían a unha misa que el chamaba “de cumplimiento”, porque, con ela, “cumplo y miento”. Supoño que, ao final, esa é a hipocrisía que moita xente reclama dos seus gobernantes: que garden as formas, que se presten a todo canto paripé sexa necesario e, a cambio, o resto do tempo, deixaranlles que os enganen sen miramentos. E non só non llo tomarán a mal, senón que os aplaudirán sen complexos.

E daranos por gañadores dos debates. Nunha semana, veremos se tamén das eleccións.