Galicia Opinión y blogs

Sobre este blog

Xaime López, axente dormente

0

 

“Ten cuidado con Crimson Guard,

tu vecino tiene un traje que con celo hace planchar“

Def Con Dos. 'G.I. Joe'.

 

Os Crimson Guard eran o corpo de elite de Cobra, a organización terrorista inimiga dos G.I. Joe. Xente educada, veciños agradables dos que sempre saúdan –algo así como os Jennings en The Americans– pero cun segredo: gardaban no dobre fondo do seu armario un uniforme carmesí. Aparentemente, a súa vida era gris e anódina ata que eran activados. Entón, cumprían a súa misión (unha sabotaxe, un secuestro, un magnicidio…) cunha eficacia cirúrxica e, ao remataren, retornaban ao seu papel de cidadáns exemplares dos que ninguén podería sospeitar.  

Para min, Xaime López sempre foi un Crimson Guard do xornalismo, un exemplo perfecto de axente dormente. Ollo, o de dormente non o digo por esas sonecas fugaces que ás veces se permitía –lentes na fronte, brazos cruzados, pés sobre a mesa– para combater a canseira dunha quenda de matinal que dende hai anos fai que sexa el quen pon cada mañá as rúas de Compostela. 

Nunha profesión na que os egos compiten por cada bafarada de osíxeno e nunha redacción hiperactiva na que todos pelexamos por facernos escoitar, Xaime é quen de pasar totalmente desapercibido (“Non teño nin idea do que estades a falar”); como aquel outro axente de Cobra, Zandar, o mestre da camuflaxe, do que os profesores esquecían o nome na escola.  

Se asomabas por riba do seu ordenador, atoparíalo totalmente concentrado nos seus asuntos, co ápice da lingua asomando como se fose un personaxe de Quino; ou resolvendo algunha cuestión de intendencia a través do teléfono, mentres olla pola fiestra e retorce ata o infinito o cable do aparato. Pero cando algo extraordinario acontecía, esquecía o que estivese facendo e aparecía –metaforicamente– vestido co seu uniforme carmesí.

Comprobeino a primeira vez que me tocou cubrir con el un deses momentos históricos que suceden cada certo tempo. Era 2005, na xornada electoral que supuxo a fin do fraguismo. Eu apenas levaba uns meses na emisora, e cando acudiamos cara ao centro de datos –nunha tarde que se albiscaba apaixonante–, vin por primeira vez ese Xaime de ollos brillantes e actitude decidida. “Isto si é o que me gusta!”. Antes de saír, fundírase nunha fonda aperta co seu admirado Iñaki Gabilondo, que viñera dirixir o programa especial, e daba a sensación de que lle funcionara como un xute de adrenalina… 

Ese Xaime López que comezara no seu Ferrol natal narrando partidos do OAR –o seu pai foi un dos fundadores– xa tiña daquela un par de Premios Ondas. O primeiro, no 1988, pola serie de reportaxes sobre o accidente do Casón. O segundo, como parte dos servizos informativos da Cadena SER, “con especial referencia á súa redacción en Galicia” pola cobertura da catástrofe do Prestige. Pero aínda faltaba un terceiro…

O 24 de xullo de 2013, coa xornada laboral rematada, durante a caña do que agora chaman after work, os compañeiros recibiron a noticia do descarrilamento dun tren en Angrois. Xaime achégase ao lugar pero non pode pasar o cordón policial… ata que por alí aparece Feijóo coa súa comitiva. O xornalista pégase a el como se o estivese gravando (“Presidente, que se sabe, hai mortos?” “Hai mortos”) e, cando se decata, ten ante el todo o horror da zona cero.

A súa narración entrecortada e coa voz rota, a mesma que citou o New York Times (“The road is full of cadavers. It’s striking: you almost can’t even count them”) é un documento radiofónico incrible, comparable co “Quieto todo el mundo!” de Tejero e con poucas cousas máis. Lembro escoitalo de pe, parado diante dun semáforo, compartindo cascos coa miña parella, os dous conscientes do que estabamos a oír.

Para os que o coñeciamos, o relato impresionaba aínda máis polo nerviosismo que transmitía un tipo sempre tan tranquilo e afable coma Xaime, alguén que buscaba o sorriso en cada crónica. Ese relato rematou con brusquidade: cando un policía, alertado pola xente de Feijóo, o botou de alí en pleno directo. Pero xa era tarde. Xa todos sabiamos o que acontecera. O axente fixera o seu traballo.

Durante os tres días seguintes, a redacción de Radio Galicia foi tomada polas estrelas da SER. Aimar Bretos, Carles Francino e Ángels Barceló emitiron os seus programas dende Compostela. Pero a lenda di que o Premio Ondas que mereceu esa cobertura gañouno en solitario Xaime López. Cada vez que tiña que defender a candidatura ante o xurado, o daquela director de SER Galicia, Jordi Jordá, limitábase a reproducir a narración de Xaime. Unha e outra e outra vez. A decisión foi inapelable.

Aínda que nunca marchou de todo de Angrois, Xaime gardou o uniforme e retornou sen facer ruído ao día a día dos matinais. Cada mañá espertaba a Galicia tirando da inconfundible retranca marca da casa. Podería elixir un millón, pero só vou poñer un exemplo, dos máis recentes. En plena xira triunfal de Feijóo polo Estado, preparando o congreso do PP, atopo varios políticos revolucionados en twitter por algo que oíran esa mañá na radio. “Contámoslles tamén que hoxe está en Galicia o presidente da Xunta…”. “Fuches ti?” pregunteille por whatsapp. Conciso, coma sempre que tocaba escribir, limitouse a dicir: “Pode que si”. Segundos despois, a proba: unha foto –torcida– do seu guión. A tecnoloxía nunca foi o seu.

Como todos os veráns, este agosto Xaime porá rumbo a Sevilla. Alí agarda por el unha lexión de curmáns aos que xa convenceu de que Estrella Galicia é, sen dúbida algunha, a mellor cervexa do mundo. Pero este ano será diferente. Cando saia da emisora, pechará tras de si un capítulo de 36 anos de historia da nosa radio. A partir de agora, poderá esquecerse do espertador, gastar unhas novas zapas de correr, sufrir co Baxi Ferrol, cantar a Pablo e a Silvio e, sobre todo, dedicarlles o seu tempo a Marta, a Álex e a Merchi. 

Será un descanso máis que merecido… pero eu non me fiaría. Estou convencido de que algún dos armarios da súa casa de Teo esconde un compartimento de dobre fondo.

 

“Ten cuidado con Crimson Guard,