Feijóo e a adicción ao típex

Cando entro na aula algúns esperan xa preparados. Bolígrafos en man, mesas limpas de calquera outro utensilio (papeis, rotuladores, típex...). Coñecen as normas. Comeza o exame. Teñen 13 e 14 anos. Sempre hai alguén que pregunta canto tempo queda. Cinco minutos despois repíteo o compañeiro do lado. Prometo mantelos informados sobre a hora. Para uns, o tempo vai lento, para outros, rapidísimo. Están os que entregan o exame ao principio e as que escriben rapidamente pero agardan para darmo ata o final, repasando un par de veces, finxindo interese pola súa propia obra, como se quedar coa folla na man durante os 50 minutos que dura a sesión fose un ritual de boa sorte. Éo. Fíxome tamén nos que escriben e escriben e un dubida, dende fóra, que vaian chegar a algún lugar. E, xa por último, aqueles que borran. Aqueles que borran tanto que parece mentira que lles dese tempo a escribir algo. Deses, dos que borran, debe ser tamén Feijóo.

O país le con atención os 50 puntos do pacto entre o Partido Popular e Vox para o goberno da Comunitat Valenciana. Por primeira vez comezan a descubrir por España adiante de que está feito ese ser ata o de agora aparentemente inocuo que é Núñez Feijóo, o que está disposto a facer sen que lle trema a man. Para asinar ese medio cento de intencións, o Partido Popular tivo que pasar a goma de borrar sobre a fronteira imaxinaria que os separaba da ultradereita. A Alberto, de neno, debíanlle gustar os borróns moito máis que riscar. Pediría empregar típex, esixiríao. O problema do típex, dígollelo sempre aos meus alumnos, é que deixa un cheiro inconfundible e, co paso do tempo, acaba por despegarse pouco a pouco, como quen arrinca a pel seca do corpo dun réptil.

Entre as medidas pactadas, tres clásicos do Feijoo ao que xa coñeciamos ben en Galicia e que, imaxino, debe facer as delicias de Vox. Primeiro, a ausencia total e absoluta de calquera mención á Cultura, por máis que Vicente Barrera vaia exercer de conseller ademais de vicepresidente. Vese que aínda non teñen moi claro dende onde comezar o asedio ás institucións e programacións a base de rexionalismo casposo e o himno de Chayanne en repeat. Pobre Chayanne torero! Segundo, a firme vontade de acabar con calquera proceso de normalización e dinamización da lingua e identidades propias: “Eliminaremos las subvenciones a las entidades o asociaciones que promuevan los Països Catalans”. Que quede claro que España é outra cousa, que a integración supón a eliminación da diferenza. E terceiro, “reforzaremos la inspección educativa para preservar la calidad de la enseñanza sacando la ideología de las aulas y permitiendo que los padres elijan la educación de sus hijos”.

A Feijóo —ía dicir que a Feijóo e a Vox, pero asumamos que agora xa son publicamente a mesma cousa— cústalle entender que os fillos non son dos seus pais e que os centros financiados con fondos públicos tampouco. Cústalle respectar as liberdades individuais dos menores, as das traballadoras do ensino e os procesos obxectivos e democráticos que as levaron aos seus cargos. Pero nada disto é novo. Pregúntome se, a partir de agora, na Comunitat Valenciana, xa que deciden os pais, se comezarán a crear garderías, escolas e institutos segregados por lingua e ideoloxía. Imaxino que non. Algo me fai pensar que non, que tampouco será iso o que suceda.

O actual Partido Popular témelle ás institucións públicas e á súa autonomía, témelle á ideoloxía dos que conforman o tecido cultural, plurilingüe —no sentido máis constitucional e menos globalizante da palabra— e educativo deste país. E por iso comeza a silencialos. Porque se as institucións non son eles, entón non serven, están deslexitimadas, deben cambiar. Acabarán facendo o mesmo cos nenos chegada certa idade? A pregunta non é retórica.

Feijóo é un experto en silenciar a diferenza, reducíndoa a aquilo que de maneira tan noxenta deu en chamar a vida dos demais cando se opuña á Lei Trans no senado. A el gústalle o silencio. O borrón. O cheiro do típex. Hai case un ano eu escribía neste mesmo xornal sobre a súa chegada a Madrid e comparábao cun malo de Scooby-Doo, cunha presenza fantasmal feita de tea barata. Manteño a miña teoría. Co seu disfrace cutre de bo xestor —hai que ver que pouco lle durou!—Feijóo comeza agora a actuar sen dicir nada. Inicia o etnocidio na Comunitat Valenciana. Saca do peto lentamente a súa mordaza. Está ao fondo da aula e ninguén o ve, nin o escoita, pero achégase. Alguén ten o teléfono de Misterios S. A.? É unha emerxencia.