Has elegido la edición de . Verás las noticias de esta portada en el módulo de ediciones locales de la home de elDiario.es.
Sobre este blog

En este espacio se cuentan 27 historias de personas que han sido o siguen siendo usuarias de los servicios públicos forales encargados de favorecer la inclusión social de la Diputación de Bizkaia. Los testimonios figuran en un libro editado por el Departamento Foral de Empleo, Inclusión Social e Igualdad de la Diputación. Conviene asomarse a estas historias de vida de tanta gente que se queda en las orillas de una sociedad que va demasiado deprisa y mira pocas veces hacia quienes deja a sus costados. Los testimonios han sido transcritos con austeridad narrativa, tratando de respetar su tono. Se han respetado también algunas expresiones de jerga que utilizaron mientras se animaban, hacían chistes de su vida, miraban al techo o se emocionaban al borde de la lágrima. El objetivo de la obra es ofrecer ejemplos del destino que se da al dinero público y los efectos beneficiosos que esta inversión tiene en las personas de nuestro territorio, personas que se encuentran en alto grado de vulnerabilidad social.

“Me veía durmiendo en un cartón”

Alcohólicos

0

Miren M.

Miren M.51 años. Leioa

Desde pequeña mi rol familiar era ser la columna vertebral de la casa. Era como un principio establecido en mi familia que yo era quien me hacía cargo de todos ellos. Somos cinco hermanos y una de mis dos hermanas tiene esqui- zofrenia. Yo soy la que se ocupaba de todo. Era mi papel familiar.

Luego me caso, tengo una niña, pero mi matrimonio es un drama. Me he independizado, pero descubro que mi punto débil es mi dependencia emocional. Se me empiezan a juntar cosas en la vida que me  van deteriorando. Yo no sé entonces gestionar las cargas emocionales y, de repente, me veo con la necesidad de desahogarme y empiezo a beber a escondidas. Bebo en soledad. Como muchas mujeres  que he visto. Empiezas con la tontería de tomar en casa y...

El brick de vino

Cuando murió mi padre no lo superé, por esa misma dependencia, y volví a beber. Después me separé y volví a casa de mi madre con mi hija, pero seguía consumiendo. Me hacía cargo de mi madre con cáncer de huesos, de mi hermana esquizofrénica y de mi hija. Cuando acababa de atenderlo todo me metía dos bricks de vino, me acostaba con la moña y luego me levantaba como podía, a recoger a la niña como una madre más. Detrás de aquello había un armario con un montón de cajones sentimentales llenitos de carga. Con la ayuda de mi hermana fui por primera vez a una comunidad terapéutica, pero a los pocos meses vuelvo a beber. Mi consumo es mucho peor entonces, había empezado con el apoyo de mi hermana pero, como fracasé, me cerraron las puertas. Mi familia me echa entonces de casa y mi marido me quita a la cría. Me veo en la calle. Es el peor momento de mi vida. Veo que lo he perdido todo, que ya no tengo nada. Me veía durmiendo en un cartón. Ese era mi futuro.

La decisión

Entonces decido ir al psiquiatra para que me ingresen, me pongan en tratamiento y volver a una comunidad terapéutica. Yo no tenía ingresos pero la asistencia social me ayudó y fue esa vez cuando hice un buen tratamiento. Yo creo que ahí fue donde trabajé lo que dentro de mí me hacía beber.

Yo estoy muy agradecida a los servicios que me ayudaron tanto. Para mí son parte de mi familia. Hasta 15 días antes de mi alta terapéutica yo no sabía si iba a ir a vivir a la calle o no. Ellos se ocuparon de todo y finalmente fui a un piso de los servicios sociales.

Empezó la normalidad. Ya no bebía y volvieron a dejarme ver a mi hija, retomé el contacto con  mi  hermana  y  mi madre. Me hacían un seguimiento pero, como yo quería recuperarme, no me resultó tan difícil.

Mi hija tiene ahora 11 años. Vive con su padre y la relación nunca se ha perdido. En los peores momentos teníamos puntos de encuentro. Yo me rebelaba contra los límites del proceso, porque me sentía bien, pero son exigentes y ahora me doy cuenta de que estaban protegiendo a mi hija. Para mí fue un calvario pero ahora lo agradezco. Me ayudaron mis terapias, mi comunidad. Si no hubiera indagado en todo esto seguiría consumiendo.

La hija recuperada

La relación que tengo con su padre   es ahora una relación civilizada. La cría está genial conmigo. Ella conoce mi problema desde el principio y lo lleva muy bien. Tiene herramientas para manejar la situación. Es una niña madura, que sabe llevar un pequeño debate verbal y me pone de ejemplo. Estoy muy orgullosa de ella.

Después murió mi madre y volví a hacerme cargo de las cosas de casa, pero ya de otro modo. Ahora conocía ya dónde podía tropezar o no. Todas las herramientas que adquirí en la tera- pia, con un apoyo tremendo de psicó- logos y de educadores, me permitieron volver a hacerme cargo de la situación, pero de otra forma. Se me acepta de nuevo.

Voy de visita y a  hacer  las  cosas  de  mi hermana, mantengo la ayuda pero desde la independencia emocional. Ahora soy consciente de esos cuidados que doy, pero no sintiendo, como antes, que si no hacía algo...

También he retomado relaciones anteriores y he hecho nuevas. Por supuesto he evitado algunas que eran tóxicas. Ahora sé gestionar todo esto. Yo sé dónde pedir ayuda, me siento ubicada, en el sitio.

Ayudar a los demás

Siento que tengo una deuda y quiero estar colaborando en  ayudas  sociales para devolver todo lo que me han dado. Estoy haciendo un curso socio sanitario con buenas notas porque he decidido que mi vida va a ir dedicada a ayudar a los demás.

Tengo que decirles a los que están hundidos que hay salida y que se puede, y que hay más manos de las que pensamos. He visto que todos los organismos y las personas que me han ayudado ponen toda la carne en el asador. Hay compañeros que los he visto recuperarse y están haciendo procesos muy buenos. Las ayudas llegan, la escucha llega.

El fracaso no es que tengas problemas, sino que no puedas pedir ayuda.

Miren M.

Miren M.51  urte. Leioa

Txikitatik familiako nire rola zen etxearen bizkarrezurra izatea. Ezarritako printzipio bat zen, nonbait, nik haien kargu hartuko nuela. Bost neba-arreba gara, eta bi ahizpetako batek eskizofrenia dauka. Neu arduratzen nintzen guztiaz. Huraxe zen nire rola familian.

Gero, ezkondu eta neskato bat eduki nuen, baina nire ezkontza drama bat izanzen. Independizatu naiz, baina aurkitu nuen neure alde ahula dela mendekotasun emozionala. Bizitzan hainbat gauza pilatzen zaizkit, eta ni kaltetzen hasi. Orduan, ez nekien kudeatzen zama emozionalak, eta, bat batean, barrena lasaitzeko beharrean egon, eta edanari eman nion ezku- tuka. Bakar-bakarrik nagoela edaten dut. Ezagutu dudan emakume askok bezala. Etxean edatearen tontakeria- rekin hasi, eta gero…

Ardo brika

Aita hil zenean, ez nuen gainditu, mendekotasun horrengatik, eta berriro hasi nintzen edaten. Gero, banandu, eta amaren etxera itzuli alabarekin, baina kontsumitzen segitzen nuen. Amaz arduratzen nintzen, hezurretako minbiziak jota baitzegoen, ahizpa eskizofrenikoaz eta alabaz. Denaz arduratzen amaitzean, bi brik ardo edan, eta aitzurtuta oheratzen nintzen; gero, ahal bezala altxatu, eta neskatoaren bila, beste edozein amak bezala. Horren atzean bazegoen armairu bat, sentimendu-tiradera ugari zeuzkana, zamaz beteak.

Ahizparen laguntzarekin joan nintzen lehenengoz komunitate terapeutiko batera, baina handik hilabete gutxira, berriro eman edanari. Nire kontsumoa okerrago izan zen orduan; ahizparen laguntzarekin hasi, baina huts egin nuenez, ateak itxi zizkidaten. Familiak etxetik bota, eta senarrak alaba kendu zidan. Kale gorrian. Nire bizitzako une- rik okerrena izan zen. Ikusten nuen dena galdu nuela, ez neukala ezer ja- danik. Kartoi batean lo egin beharko nuela ikusten nuen. Huraxe zen nire etorkizuna.

Erabakia

Orduan, psikiatrarenera joatea erabaki nuen, ospitaleratzeko, tratamenduan jarri, eta komunitate terapeutiko batera itzultzeko. Ez neukan diru sarrerarik, baina gizarte-laguntzak lagundu zidan, eta orduantxe egin nuen ondo tratamendua. Uste dut hantxe landu nuela neure barruan edatera bultzatzen ninduen hori.

Oso eskertuta nago hain laguntza handia eman zidaten zerbitzuekin. Nire familiaren partea dira niretzat. Alta terapeutikoa hartu baino 15 egun lehenagora arte, ez nekien kalean bizi beharko nuen ala ez. Haiek guztiaz arduratu ziren, eta azkenean gizar- te-zerbitzuen pisu batera joan nintzen. Normaltasuna hasi zen. Ez nuen edaten,  eta  alaba  ikusten  laga  zidaten; berriro hasi nintzen kontaktuan ahizparekin eta amarekin. Jarraipena egiten zidaten, baina, leheneratu nahi nuenez, ez zitzaidan hain gaitza egin. Alabak 11 urte dauzka orain. Aitarekin bizi da, eta ez dugu inoiz galdu harremana. Unerik txarrenetan ere, bageneuzkan topaguneak. Prozesuaren mugen kontra matxinatzen nintzen, ondo sentitzen nintzelako; baina zorrotzak dira, eta orain jabetzen naiz alaba babesten ari zirela. Kalbarioa izan zen niretzat, baina orain eskertuta nago. Terapiek eta neure komunitateak lagundu zidaten. Honetan sartu izan ez banintz, kontsumitzen jarraituko nuen.

Alaba berreskuratuta

Orain harreman zibilizatua daukat haren aitarekin. Neskatoa pozpozik dago nirekin. Hasieratik daki zer arazo du- dan, eta oso ondo darama. Badauzka egoera kudeatzeko tresnak. Oso neska heldua da, eta badaki ahozko debate bat bideratzen, eta adibidetzat jartzen nau. Harro-harro nago berarekin.

Gero ama hil zen, eta berriro etxeko gauzen ardura hartu nuen, baina orain beste era batez. Orain banekien non egin nezakeen estropezu, eta non ez. Terapian eskuratu nituen tresna guztiei (eta psikologoen eta hezitzaileen laguntza handiari) esker, egoeraren ardura hartu ahal izan nuen, baina beste era batez. Berriro ere onartzen naute. Bisitan joaten naiz, eta ahizparen

kontuak egitera; oraindik laguntzen dut, baina independentzia emozionalaz. Orain, jakitun naiz ematen dudan zainketaz, baina, lehen ez bezala, ez dut sentitzen zerbait egiten ez badut… Aurreko harremanei berriro heldu, eta berriak ere egin ditut. Noski, ekidin egin ditut toxikoak ziren batzuk. Orain badakit hori guztia kudeatzen. Bada- kit non eskatu laguntza, eta kokatuta sentitzen naiz, neure tokian.

Besteei lagundu

Zor bat daukadala sentitzen dut, eta parte hartu nahi dut gizarte laguntzetan, jaso dudan guztia itzultzeko. Ikastaro soziosanitario bat egiten ari naiz, nota onekin gainera, erabaki dudalako nire bizitza erabili nahi dudala besteei laguntzen.

Behea jota daudenei esan behar diet badagoela irtenbidea, eta lor daitekeela, uste baino esku gehiago dagoela. Ikusi dut lagundu  didaten  erakunde eta pertsonek dena ematen dutela. Kide batzuk leheneratzen ikusi ditut, eta oso prozesu onak egiten ari dira. Laguntzak iristen dira; entzuten dizute.

Porrota ez da arazoak edukitzea, laguntzarik ezin eskatzea baizik.

Sobre este blog

En este espacio se cuentan 27 historias de personas que han sido o siguen siendo usuarias de los servicios públicos forales encargados de favorecer la inclusión social de la Diputación de Bizkaia. Los testimonios figuran en un libro editado por el Departamento Foral de Empleo, Inclusión Social e Igualdad de la Diputación. Conviene asomarse a estas historias de vida de tanta gente que se queda en las orillas de una sociedad que va demasiado deprisa y mira pocas veces hacia quienes deja a sus costados. Los testimonios han sido transcritos con austeridad narrativa, tratando de respetar su tono. Se han respetado también algunas expresiones de jerga que utilizaron mientras se animaban, hacían chistes de su vida, miraban al techo o se emocionaban al borde de la lágrima. El objetivo de la obra es ofrecer ejemplos del destino que se da al dinero público y los efectos beneficiosos que esta inversión tiene en las personas de nuestro territorio, personas que se encuentran en alto grado de vulnerabilidad social.

stats