Has elegido la edición de . Verás las noticias de esta portada en el módulo de ediciones locales de la home de elDiario.es.
La portada de mañana
Acceder
Sánchez busca romper la unidad del PP para reformar la financiación autonómica
La Fiscalía pide la declaración del marido de la número tres de Ayuso y otro testigo
Opinión - Así se desmonta un bulo de Vox en directo. Por Raquel Ejerique
Sobre este blog

Este blog es el espacio de opinión y reflexión de elDiario.es en Galicia.

Política industrial de Feixóo

Bengalas y gritos a la desesperada en A Mariña contra el cierre de Alcoa

María do Carme García-Negro

0

A pregunta é: cal é a política industrial levada a cabo polo goberno encabezado por Núñez Feixóo nos anos en que presidiu a Xunta? E a pregunta xorde ao contrastar/opor as necesidades que ten o país -neste momento crítico e noutros chamados normais- coa realidade da política económica industrial, tanto a súa ausencia no presente, como a non existencia no pasado próximo. Esas realidades observadas son moi pouco esperanzadoras para darlle un uso produtivo ao capital potencial existente, así como para facilitar (achaiar o camiño) do capital actuante que en máis dunha ocasión atopa atrancos ou trabas administrativas severas para se desenvolver en condicións competitivas. Xa non citamos o uso produtivo, no país, do aforro galego que por mor da “fluidez” bancaria cara afora, rega e fai frutificar riqueza non se sabe onde, pero ben lonxe da súa orixe galega. É unha lei económica universal no capitalismo actual que a única maneira de crear postos de traballo permanentes é favorecer o mantemento de industrias, xa que é tamén a única maneira de fixar poboación, favorecer o seu crecemento, porque o arrastre industrial xera outro tipo de crecemento económico en actividades asociadas á existencia da industria.

A segunda cuestión acaída é por que é necesario interesarse nunha industria propria se xa chega dabondo co capital estranxeiro instalado. Quen compara o carácter do capital propio co descomunal tamaño de empresas como Ence, Endesa, Siemens, Citroën, Alcoa, Naturgy, Telefónica, Iberdrola, Carrefour, Alcampo, FCC…? Quen pode, no interior da economía galega, exhibir forza e capacidade semellante á desas compañías multinacionais para negociar coa Xunta de Galiza condicións de instalación, de funcionamento e de mercado? Xa contestamos nós: ningunha compañía galega, nin asociacións delas, teñen logrado do goberno galego nada parecido ao apoio directo e indirecto recibido polas multinacionais aquí instaladas: en formas variadas, con lexislación acaída (Ence, eléctricas, Citroën, Alcoa…), con subvencións directas, con non intervir en prácticas abusivas, con facilitar condicións de desenvolvemento…

A só consideración deste aspecto do apoio directo e indirecto ás grandes compañías é suficiente para deseñar o escenario de dúbidas sobre a existencia de política económica industrial da autonomía por unha razón moi simples: os medios de apoio e compromiso de actuación dedicados ás grandes compañías apresan medios, recursos e capacidade administrativa das actuacións públicas, e no terreo do mercado invaden por proprio desenvolvemento o campo que podería ser das empresas galegas.

Un caso próximo a calquera consumidor (aparentemente só no eido do comercio) pode servir para ilustrar a nosa aseveración. Imaxinemos que se dá entrada por razóns de negocio inmobiliario a unha gran superficie con instalación dun hipermercado francés. A senda de negocio normal do distribuidor de alimentos é lograr dominar o segmento de mercado que lle corresponde nun prazo temporal relativamente curto. Pero como a demanda de alimentos non medra no medio prazo máis alá do crecemento povoacional, é imposíbel, sen incrementos de poboación e renda, facer medrar a demanda; por tanto, o hipermercado só ten a opción de substraer a demanda composta por utentes do comercio preexistente e captala como conxunto de clientes adheridos. Esta práctica normalmente incorpora campañas activas de atracción de consumidores rebaixando prezos (mesmo vendendo a perda) de bens de consumo masivo e de primeira necesidade (verbigracia, o leite) combinando con outros prezos que mesmo superan os existentes noutros ámbitos de distribución, ben en tendas tradicionais ou en mercados de abastos públicos.

Aquí entra a industria propria. Os distribuidores, tal e como indica o seu nome, son comercializadores/distribuidores de bens, neste caso de consumo de alimentos. Se a política que levan a cabo, e se permite, é presionar aos provedores (produtores agro-pesqueiros ou da industria transformadora de alimentos) con contratos á baixa nos prezos, esta práctica paraliza as posibilidades de crecemento dos sectores produtores de alimentos na mesma medida que non venden ou venden a un prezo por definición irrendíbel. É dicer, a práctica de competencia feroz, por prezos sen límite nos contratos de subministro, nin prácticas de preferencia pola produción local sostíbel, é un elemento nítido de política industrial negativa, só é avaliábel en contra da industria propria: desde a pataca galega substituída pola francesa; pasando polo leite “europeo” contra o de produción propria; seguindo pola conserva que traballou a prezo esmagado, e rematando polos transformados cárnicos procedentes de calquera produtor de calquer mercado, os prezos baixos dos bens ofertados substitúen aos proprios, facendo decaír ano ao ano a produción ou, no seu caso, a rendibilidade da industria galega.

A cadea secuenciada do proceder dunha multinacional francesa (hai dúas que tiveron hexemonía de mercado distribuidor durante moitos anos) que teoricamente podería comprar e vender produtos producidos na Galiza e servir de canal para a industria propia, convertéronse na realidade de mercado en verdugos da produción propia, tanto para o mercado interior galego como para as posibilidades de exportación do complexo agroindustrial transformador de procedencia galega. E, de forma secundaria pero non menos importante, o modelo de distribución de predominancia de multinacionais non é o único en Europa, na UE, nin o único posíbel, nin o que nos convén na economía galega, sendo este o aspecto máis importante de todas as consideracións. Pode ser último grito na moda da distribución comercial pero non é interesante desde o punto de vista do benestar, da economía propria e futuro dos galegos. Este é para nós o único ponto de vista que debería ser tomado en consideración, e non, pola contra, por influencia, presión -en realidade poder económico manifesto- lexislar e favorecer as multinacionais, porque a dinámica da súa existencia pasa sempre por riba da existencia do pequeno capital da pequena empresa e da produción de menor tamaño, que ten por definición ou, se se prefire, por carácter esencial, dereito a viver e sobrevivir.

O Estatuto de Autonomía da Galiza no seu artigo 30 di: “A Comunidade Autónoma de Galicia ten competencia exclusiva nas seguintes materias: Fomento e Planificación da actividade económica en Galicia. Industria. Agricultura e Gandaría. Comercio interior. Institucións de crédito corporativo público e territorial e Caixas de Aforro. Sector público económico de Galiza. Desenvolvemento e execución en Galiza dos plans do Estado… , así como a participación na xestión do sector público estatal nos casos e actividades que procederen”. E, cando se redixiu e se aprobou, algúns economistas pensabamos que era pouco ambicioso: hoxe, lamentabelmente, reclamamos que se cumpra o texto da Lei Orgánica do Estatuto Autonómico!!!

Sobre este blog

Este blog es el espacio de opinión y reflexión de elDiario.es en Galicia.

Etiquetas
stats