Has elegido la edición de . Verás las noticias de esta portada en el módulo de ediciones locales de la home de elDiario.es.
La portada de mañana
Acceder
Sánchez busca romper la unidad del PP para reformar la financiación autonómica
La Fiscalía pide la declaración del marido de la número tres de Ayuso y otro testigo
Opinión - Así se desmonta un bulo de Vox en directo. Por Raquel Ejerique
Sobre este blog

Este blog es el espacio de opinión y reflexión de elDiario.es en Galicia.

A inflación como arma política

Una torre eléctrica.

0

Xa quedan poucos elementos da loita política utilizados pola dereita española para atacar o Goberno central; no presente, está integrada pola tradicional, de toda a vida (TV), coas engádegas da carpevetónica xurdida dos restos da anterior e adubiada ou salpicada de componentes novas, dotadas de elevado ton ultra (obsérvense as súas declaracións preconstitucionais). Desta composición, e tendo en conta a historia destes segmentos partidarios na vida política española, non deberíamos esperar florituras políticas de delicado trazo e de finos deseños, á hora de marcar causa do debate político, armas a escoller nos enfrontamentos dialécticos e métodos de ataque en tal campo de confronto. Mais, para maior desgraza, a súa práctica diaria sitúase maioritariamente no límite dos usos democráticos. Se é sabido que non se deberían crear expectativas de grande civilidade e conduta correcta en termos de debate político, tamén non deixa de asombrar -mesmo amedrontar- o tipo de munición utilizado nunha guerra que se debería entender exclusiva e limitadamente no campo do debate político admitido como legal. Legal nos mesmos termos ultraaludidos da Constitución do 78 que, segundo conveña, anda a todas horas circulando en citas continuas -como se dunha lei normal se tratar- para marca das comenencias particulares dos partidos.

E xa que falamos de partidos, agregar epitetos -de rancio matiz- aos que conforman o goberno actual non descualifica nada, nen engade nengunha información: citar a procedencia ideolóxica sen outro feito político é un xogo entre entendidos dunha mesma seita, carecendo totalmente de cualidade descritiva: socialista, comunista, nacionalista, independentista, feminista... Semella que cun adxectivo queda deseñado o universo dunha persoa ou dun grupo, cando en realidade só é util en termos parlamentarios, se é para asignar un escano. A só referencia á lexitimidade das accións gobernamentais ou parlamentarias é un indicativo fidedigno de loita aniquiladora do adversario realizada na actualidade pola dereita española. Os partidos do goberno deostados pola dereita pensan e actúan no marco onde se moven e onde poden: na lexitimidade de conseguir por medios políticos os seus obxectivos. A dereita reaccionaria pretende a desaparición dos contrarios na crenza de que teñen dereito divino ao poder político, por razóns de orixe ou de destino.

Agora, á listaxe de correrías mediáticas e institucionais coas que intentan acurralar ao goberno (non disputar en termos políticos as súas prácticas), deberemos sumarlle o rol da inflación, como nova arma de uso político. Un tipo de inflación que tivo unha gran tradición en situacións semellantes noutros países, aínda que noutros contextos históricos. A inflación, na medida en que é provocada ou é froito de especulación e acaparamento, pode ser usada contra o Goberno en determinadas circunstancias e cesar no seu empeño, noutras distintas.

A inflación neste caso ten unha orixe na oferta que padeceu certo esganamento debido aos efeitos na produción durante a pandemia; efeitos agravados polos problemas estruturais da economía española: nesa época ficou espida, amosando a incapacidade de se surtir dos insumos imprescindíbeis para o abastecemento de bens necesarios. Aos casos chuscos da compra fraudulenta de máscaras, sumáronse outros de corrupción, que só son explicábeis nun deserto industrial de bens do máis elementar.

A actual inflación, nalgúns rubros desbocada, intenta ser controlada por dúas vías: co medio da política monetaria do BCE (encarecendo o prezo do diñeiro) e os paliativos de axudas públicas para rebaixar custos en empresas ou diminuír gasto nas economías domésticas. Non obstante, dada a procedencia do poder económico, a súa natureza de concentración moi alta, cunha capacidade de control dun mercado con moi poucos actores, marca de forma decisiva o avanzo e propagación da inflación. Se a orixe da formación dos prezos da electricidade é monopólica e nos combustíbeis pasa o mesmo (monopólica por dominio de mercado aínda que haxa máis dunha empresa) de pouco valen as armas tradicionais de loita anti-inflación. E se os subsidios que a modo de cortalume se aplicaron para paliar as subidas descaradas de prezos se acompañan coa práctica de volver a subir prezos a medida que a demanda imprescindíbel permanece, deberemos concluír que as axudas teñen contribuído -nese campo- a un certo incremento da inflación. De novo o papel da CNMC (Comisión Nacional dos Mercados e da Competencia) puxo de relevo estas prácticas investigando os acordos entre distribuidoras de combustíbeis para fixar de forma ilexítima, os prezos finais case idénticos. No caso dos alimentos pódense citar semellanzas: a inflación preventiva -que é subir prezos dos bens armacenados-, cobrar máis porque van subir, aproveitar situacións de mercado en crecemento (no verán, temporada alta turística, con maior demanda de bens alimenticios), levar a cabo acordos de prezos en orixe porque simplesmente hai aumento de custos (sen cálculo previo)... O caso do azucre é paradigmatico: as dúas empresas españolas de produción directa de azucre acordaron subir un 42% o pagamento en orixe aos cultivadores, só co compromiso de sementar remolacha, e iso despois de anos (desde 2017 que desapareceron as cuotas comunitarias de produción) con redución da extensión cultivada e da produción propria remolacheira. Non é preciso dicer como se subiu e se seguirá subindo o prezo final do azucre e a quen se lle acabará achacando.

O Goberno do Estado é neste caso presa da súa ausencia en política económica industrial, da falta de previsión en control dos mercados que surten bens de primeira necesidade e da carencia dunha economía industrial propria, de modo e maneira que case sempre hai un resquicio para ser debedor do bon trato a multinacionais de capital foráneo ou español deslocalizado. Non hai sector enerxético nen eléctrico proprio (había, mais foron privatizados e repartidos); non hai capacidade de autoabastecemento no mercado básico de alimentos, xa que a incardinación cretina na economía global de todos os estabelecementos da cadea alimenticia fai real que exportemos alimentos e importemos en cantidades e calidades bens imprescindibeis para a produción dos mesmos. Hoxe padecemos os efeitos da política industrial ausente, e o propio goberno é vítima de inaccións presentes e pasadas. Os embates dunha direita con ansia enfermiza de goberno atopan até na inflación campo para propaganda: cúlpase ao goberno da inflación; úsase ésta como arma de confronto, cando unha parte da mesma  é provocada, respondendo directamente a accións propositais de enriquecemento indebido, así como de desprestixio do goberno.

Sobre este blog

Este blog es el espacio de opinión y reflexión de elDiario.es en Galicia.

Etiquetas
stats