Has elegido la edición de . Verás las noticias de esta portada en el módulo de ediciones locales de la home de elDiario.es.
La portada de mañana
Acceder
Sánchez busca romper la unidad del PP para reformar la financiación autonómica
La Fiscalía pide la declaración del marido de la número tres de Ayuso y otro testigo
Opinión - Así se desmonta un bulo de Vox en directo. Por Raquel Ejerique
Sobre este blog

Este blog es el espacio de opinión y reflexión de elDiario.es en Galicia.

Terapia inmobiliaria

Llaves en una puerta

Ismael Ramos

0

Soño con apartamentos baleiros. Cando pecho os ollos, aparecen ás veces un corredor longo e varios dormitorios cheos de luz, unha cociña moderna, mobles de Ikea. Outras, tamén podo visualizar a interface de Idealista ou Fotocasa. Falo con amigos e descoñecidos sobre os prezos do aluguer, sobre o caro que está todo na cidade, sobre o marabilloso que sería atreverme, dar o paso e marchar a un lugar remoto, no noroeste, onde existen vivendas dende 60.000 euros fronte ás ondas da Costa da Morte e converterme en propietario.

Na última reunión de antigos alumnos á que asistín, o mundo dividíase por dous: os que —vivindo sós ou cos pais— tiñan traballos e se sentían obrigados a mercar un piso para saber que facer con tanta estabilidade; e os que —vivindo sós ou cos pais— non gañaban nin para o aluguer. Durante dúas ou tres copas, a conversa xiraba exclusivamente arredor diso: o ladrillo ou a súa ausencia, o precioso espazo que o escombro ocupa nas nosas cabezas.

Este non é un artigo sobre o mercado inmobiliario, senón sobre por que nos obsesiona.

Escribín xa varias veces aquí sobre como o feito de precisaren converterse en propietarios arruinou á clase traballadora da xeración dos meus pais a base de hipotecas abusivas. Eles foron bombardeados con que o dereito á vivenda pasaba necesariamente por unha aspiración á propiedade. Agora nós herdamos ese trauma, pero nun contexto ben diferente: vimos como que os bancos e a crise —esa crise que en realidade parece que non rematou nunca— acabaron con eles e fixeron da casa un territorio hostil para calquera que non naza xa sendo multipropietario. Pero a obsesión insiste.

O modelo é o seguinte: logras a estabilidade económica —se iso aínda non sucedeu e pasas da trintena, entón a frustración pode ser aínda maior— e o camiño toma unha falsa bifurcación: ou alugas algo coa túa parella ou o alugas só. Digo que é falsa porque, se o mercas só, a xente estará agardando constantemente a que apareza a parella. Se o alugas só ou o mercas, tanto ten, soñarás cun piso e cunha sombra. Nunca somos independentes.

Pero as cousas cambiaron, disque. Agora se es novo e o teu soldo de solteiro non che permite mudarte a un apartamento onde desenvolverte como adulto, xa case non está mal visto compartir piso. Facer coliving, que é como lle chaman os xornais progresistas amigos da especulación a compartir piso, é dende hai pouco unha opción viable que se estirou na vida de calquera un pouco máis alá da Universidade e as prácticas remuneradas en empresas. Pero tampouco moito, nunca demasiado. Coliving é unha palabra areosa na boca de calquera se falamos de persoas preto dos corenta. Ao final, todo nos conduce a fundar unha familia, a que sexa, ou a quedar coa que xa temos: coidar dos pais, herdar a casa. A especulación inmobiliaria á que se ven sometidas as nosas vidas tampouco pensa nos coidados e autocoidados, nos afectos. O coliving é so un parche para a precariedade económica e quen sabe se emocional.

Unha amiga á que coñecín hai pouco no traballo, solteira e preto dos cincuenta, contábame onte que no instituto no que traballamos estabamos rodeados de parellas absolutamente tradicionais con casas, pisos e hipotecas que eran o froito directo desoutros contratos polo xulgado ou pola igrexa. Díxome que, mentres tomaba café con algunhas delas, preguntou: “De verdade credes que agora mesmo, nesta sala, hai máis dun matrimonio feliz?”. Eu dubídoo moito.

Matrimonio, coliving, soidade, ser o vinculeiro da casa, a solteira… Todos eles son modos de pensar na obsesión inmobiliaria. Chegados a este punto sempre hai quen diga: “Que cada un faga o que queira”. Eu contestaría: ninguén fai nunca o que quere. Quizais sexa momento de comezar a pensar en como o mercado do ladrillo goberna as nosas vidas, en como crea estereotipos, inseguridades e se convirte en regulador dunha normalidade que non existe. Que é o normal? O normal sería que cada un puidese escoller o seu modo de convivencia, as súas normas.

Soño con apartamentos baleiros. Leo sobre o prezo do aluguer. Vexo como medran os meus amigos (que xa non medran, que xa só comezan a avellentar durante décadas, igual ca min) e dígome que preciso un piso de dous dormitorios. Nun descansarei polas noites; noutro, recibirei a todas aquelas que sintan que non teñen casa: divorciados, viúvas, orfos, solteiros con amigos casados, persoas atrapadas no seu matrimonio, na dependencia dos seus pais, nais lactantes sen espazo… Vou encher o meu segundo cuarto con xente que soña con apartamentos baleiros. Prometo durmir ben.

Sobre este blog

Este blog es el espacio de opinión y reflexión de elDiario.es en Galicia.

Etiquetas
stats